Armon

Yoshligimda bir o`rtog`im bor edi: Alisher, familiyasi Mirzayev edi. Ey voh, hech qaysi kundaligimda uning nomi qayd etilmagan ekan. Bitta maktabda, birga o`qirdik, bitta partada o`tirardik. Bir-birimizdan ko`chirib, ishqilib yaxshi o`qirdik. Matematikada man undan, ona tilida u mandan ko`chirardi. Lekin u zo`r o`qib qo`yardi. Xavas qilardim unga. Bo`yi eng uzun bo`lgan bu bolani sibfdoshlar “naynov” deyishardi, yaxshi ma’noda. O`zi odobli, Давоми …

Kel, ko‘r, meni ishq nayladi…

Tushimda ko‘rganda shunchalik go‘zal, Oydan-da go‘zaldir kundan-da go‘zal… Cho‘lpon Erta saxar. G‘ira-shira. Bo‘ston. Jilg‘a… Men sizni “Qani u”,- deya Guldan so‘radim. “Men Uni saxarlab bo‘stonda ko‘raman”,- dedi Gul, – Bir kiradi-da, mendan bir hidlaganini bilaman, keyin nima bo‘lishini eslolmayman. Bu mening bo‘yim emas, Uning bo‘yidan bir asorat xolos, – kuyindi Gul. Gulni ko‘rdim. Undan bo‘y oldim. Keyin Saboga yuzlandim. “Ey Давоми …